De ‘publieke’ rol van publieksgeschiedenis is actueler dan ooit. De vele maatschappelijke vraagstukken dragen onvermijdelijk een ‘historische’ component in zich. In een superdiverse samenleving gaan stemmen op die pleiten voor een nieuwe, of minstens een multiperspectieve, benadering van de ‘geschiedschrijving’. De vele identiteiten, meervoudig en meerlagig, nodigen uit om na te denken over de vertaling van de geschiedschrijving naar de hedendaagse superdiverse context. Publieksgeschiedenis is de ‘ruimte’ waar de Grand Narratives en de Little (persoonlijke) Narratives elkaar ontmoeten. Waar geschiedenis tastbaar kan worden met en via lokale geschiedschrijving en erfgoed. Historische kennis bij het breed publiek brengen via onder andere onderwijs, musea, tentoonstellingen, media en erfgoedsector is het hoofddoel van publieksgeschiedenis. Welke rol kunnen historici spelen om via publieksgeschiedenis aan identiteitsvorming te doen waarbij verbinding voorop wordt gesteld, vertrekkende van de lokale en regionale geschiedenis? Historische empathie nodigt uit tot een multiperspectieve blik op het verleden, en omgang met het verleden in het heden rekening houdend met de verscheidene narratieven. De maatschappelijke vraagstukken kunnen niet begrepen worden zonder de emotie verbonden met het verleden in het heden een plaats te geven. Erfgoed roept gelijkaardige vragen op. Welke rol kunnen geschiedenisleraren, als academisch gevormde historici, opnemen als bemiddelaar? Burgerschapseducatie kan via het Vlaams geschiedenisonderwijs zodoende een invulling krijgen. De rol van het verleden in de publieke ruimte, en van erfgoed- en archiefinstellingen als ‘reflectieruimten’, nodigen uit om in co-constructie de lokale geschiedenis ‘nieuwe’ betekenis te geven. Deze vraag wordt verder versterkt door de introductie van de Vlaamse canon voor het onderwijs, wat in se een publiekshistorische omgang met het verleden zal inhouden. Op welke manier kan publieksgeschiedenis een bijdrage leveren aan de (Vlaamse) identiteitsvorming, en ...