De manier waarop de Vlaamse ruimtelijke planning nu tegen open ruimte en landbouw aankijkt, lijkt weinig te verschillen van de wijze waarop ze dit in de jaren 1960 deed. Daartegenover staat dat in diezelfde veertig jaar zowel de wijze waarop er aan landbouw wordt gedaan als het landbouwbeleid en de maatschappelijke verwachtingen ten aanzien van landbouw en open ruimte fundamenteel zijn gewijzigd. De huidige Vlaamse ruimtelijke planning lijkt ter zake dus niet onmiddellijk een toonbeeld van durf, creativiteit en vernieuwing. In het proefschrift wordt dit aangetoond aan de hand van een inhoudelijke analyse van beleidsdocumenten in drie periodes: de opmaak van de gewestplannen (1960-1980), de totstandkoming van het Ruimtelijk Structuurplan Vlaanderen (1980-2000) en de uitvoering van dit laatste plan (sinds 2000). Dergelijk verstard verhaal over open ruimte en landbouw is vooral gebaat met een inhoudelijke perspectiefwissel die het dominante planningsdiscours bevraagt. Om die reden worden dan ook vier alternatieve discoursen over de toekomstige ontwikkeling van de open ruimte in verstedelijkend Vlaanderen verkend wat betreft hun gevolgen voor de landbouw en voor de huidige Vlaamse ruimtelijke planningspraktijk. In dit proefschrift wordt onder meer een verhaallijn ontwikkeld die stelt dat de open ruimte in verstedelijkend Vlaanderen steeds meer kan worden beschouwd als een publieke ruimte. Open ruimte kent immers een steeds grotere verscheidenheid aan actoren die elkaars logica’s nog nauwelijks kennen. Nadenken over de (her)inrichting en het beheer van de open ruimte als publieke ruimte waar men met die ‘andere’ wordt geconfronteerd, biedt bovendien kansen voor een hernieuwde sociaal-culturele positionering van de landbouw in Vlaanderen.