Historische kaarten zijn gebruikt om de ontwikkeling van de uiterwaarden van de IJssel tussen Zwolle en Kampen (Beneden-IJssel) en nabij Olst (Sallandse IJssel) te beschrijven. Kenmerkend voor de ontwikkeling van de Beneden-IJssel vanaf 1652 is de vorming van grote, stabiele opwassen (eilanden) in een brede en sterk meanderende laagwaterbedding. Het Zalkerbos heeft een stimulerende werking gehad voor de vorming van kronkelwaardruggen in de Zalkerwaard. In de zwak meanderende Sallandse IJssel is de morfologie van de uiterwaarden het resultaat van de vorming van kleine eilanden in een lokaal verbrede rechte bedding en van kronkelwaardbanken langs binnenbochten. Vanaf 1712 beperken in dit traject de processen zich tot de oeverzone. Door verschillen in de morfologie van de strangen en door een stabielere, hoge waterstand ten opzichte van maaiveld zijn de kansen voor moerasontwikkeling in de Beneden-IJssel groter dan in de Sallandse IJssel.