Vezzoni brengt als eerste de praktijk van schriftelijke wilsverklaringen in kaart. Zijn onderzoek bestond onder meer uit telefonische interviews met verpleeghuisartsen, huisartsen en notarissen. De onbekendheid met het fenomeen blijkt alleen al uit verwarring over de terminologie. Vaak hoorde de promovendus spreken over euthanasieverklaringen . Maar deze vallen onder een andere wet en zijn bovendien niet bindend. Zelfs notarissen blijken verrassend genoeg lang niet altijd goed op de hoogte. Gebrek aan informatie Van de Nederlandse bevolking beschikt nog geen één procent over een schriftelijke behandelweigering. Zelfs onder specifieke groepen als ouderen of terminaal zieken ligt het aantal onder een op de tien mensen. Vooral het gebrek aan informatie houdt de frequentie van deze documenten laag. Ter vergelijking: in de Verenigde Staten beschikt een op de drie verpleeghuisbewoners over een schriftelijke wilsverklaring. Dat komt mede omdat door de overheid gefinancierde zorginstellingen verplicht zijn alle inkomende patiënten te informeren over dit recht. Eigen oordeel Vezzoni constateert dat de negatieve en passieve houding van artsen ook niet bijdraagt aan het vergroten van de bekendheid. Nederlandse artsen zeggen het principe van zelfbeschikking te ondersteunen, maar als het er op aankomt geven ze er de voorkeur aan om de besluitvorming over wilsonbekwame patiënten te baseren op hun eigen medisch oordeel. Artsen verstrekken bovendien geen informatie aan de patiënt over de mogelijkheid een schriftelijke wilsverklaring op te stellen en tonen weinig betrokkenheid bij het opstellen van schriftelijke wilsverklaringen. Al met al heeft de onbekendheid tot gevolg dat de kwaliteit van schriftelijke wilsverklaringen doorgaans laag is. Afdwingbaar De vage en algemene formuleringen in de huidige behandelweigeringen geven artsen een vrijbrief om naar hun eigen opvattingen te handelen. Ze voelen weinig voor de bindende kracht, maar het niet naleven van een verklaring is wel degelijk juridisch afdwingbaar. De promovendus ...