Voor een goed beheer en behoud van het bodemarchief is het belangrijk te weten waar we archeologische vindplaatsen kunnen verwachten, om vervolgens hun waarde veilig te stellen. Als instrument hiervoor is de Indicatieve Kaart van Archeologische Waarden (IKAW) ontwikkeld. Maar in de IKAW wordt geen beeld geschetst van de staat waarin de potentiële vindplaatsen verkeren, of deze zich in hun oorspronkelijke context bevinden, en dus of deze resten het waard zijn beschermd te worden. In dit onderzoek wordt daarom een eerste aanzet gegeven tot de ontwikkeling van een methodiek om de verstoringen van potentiële archeologische resten te modelleren en in kaart te brengen. Dit zou kunnen leiden tot een landsdekkend model van de verstoring van het Nederlandse bodemarchief, en daarmee herwaardering van de archeologische verwachtingswaarden in de IKAW. Na de ontwikkeling van een conceptmodel, wordt de methode toegepast voor een deelgebied in Drenthe en Noord-Holland, en tijdens gebruik in de praktijk verder ontwikkeld. Hierbij wordt een uitgebreide beschrijving gegeven van de werking van het model. Uiteindelijk leidt dit onderzoek tot een model om de effectieve degradatiediepte van het Nederlandse bodemarchief in kaart te brengen. Op basis hiervan en de spreiding van vondsten over de diepte kunnen uitspraken gedaan worden over de verwachte verstoring van archeologische vindplaatsen. Dit kan leiden tot herwaardering van archeologische monumenten en de verwachtingswaarde in de IKAW.