De casus drinkwaterfluoridering markeert een turbulente periode in de Nederlandse geschiedenis. De volksziekte die cariës heette was na de Tweede Wereldoorlog een groot volksgezondheidsprobleem in de westerse wereld. In Amerika had men hiervoor de oplossing gevonden: drinkwaterfluoridering. Om de grote hoeveelheid gaatjes in de kindergebitten te lijf te gaan verhoogde men kunstmatig het fluoridepeil in drinkwater om zodoende 60% minder tandbederf te genereren. Het experiment in Tiel en Culemborg werd het Nederlandse equivalent van de epidemiologische resultaten uit Amerika. De proef zou vijftien jaar gaan duren, maar na zes jaar adviseerde de Gezondheidsraad de minister van Volksgezondheid om heel Nederland op lokaal niveau te fluorideren. In 1960 werd deze collectieve openbare gezondheidsmaatregel ingevoerd. Vriend en vijand waren het in 1968 erover eens dat binnenkort het drinkwater in heel Nederland zou zijn gefluorideerd. Het liep echter anders. Het ontbreken van een wettelijke grondslag in de Waterleidingwet, het decentraal implementeren van de drinkwaterfluoridering, het verlies aan wetenschappelijke onafhankelijkheid van de onderzoekers in Tiel en Culemborg, het niet willen luisteren van de overheid naar de (juridische) adviezen van voor- én tegenstanders, de toename aan assertiviteit bij de media, de krachtige invloed van tegengeluiden en de passieve rol van de Tweede Kamer hebben het resultaat gehad dat dit collectief arrangement van public health roemloos ten onder is gegaan.