Ruim veertig jaar geleden, in 1969, promoveerde J.J. Oversteegen, de latere Utrechtse hoogleraar theoretische literatuurwetenschap, aan de Universiteit van Amsterdam op een monumentaal, grensverleggend modern-letterkundig proefschrift: Vorm of vent. De literatuuropvattingen en de kritische praktijk van de belangrijkste Nederlandstalige critici uit het interbellum stonden daarin vanuit het perspectief van de zogenaamde vorm-of-ventdiscussie centraal. Aparte hoofdstukken werden onder meer gewijd aan M. Nijhoff, Paul van Ostaijen, H. Marsman, E. du Perron, Menno ter Braak en S. Vestdijk. Dat deze schrijvers nog steeds een dominante positie in de canon van de literaire kritiek hebben, is niet het minst te danken aan Oversteegens studie, die twee keer werd herdrukt. Met Vorm of vent werd tevens een literatuurwetenschappelijke discipline geïnitieerd die uiterst succesvol zou worden: het poëtica-onderzoek en dan vooral het onderzoek naar literatuuropvattingen die buiten het creatieve werk expliciet geformuleerd zijn.