De vraag of beursgenoteerde ondernemingen enkel de belangen van haar aandeelhouders zouden moeten behartigen of ook die van alle andere betrokken stakeholders, staat al geruime tijd ter discussie. In het Nederlandse poldermodel werd deze vraag van oudsher beantwoord door de nadruk te leggen op de belangen van de verschillende stakeholders en relaties in netwerken rondom bedrijven. Gedurende de laatste decennia zijn er in Nederland echter steeds meer invloeden waarneembaar vanuit het Angelsaksische model, waarin niet de belangen van stakeholders maar die van de aandeelhouders centraal staan (Heemskerk, 2007; Moerland, 1995). Dit blijkt onder meer uit de recente maatschappelijke discussies betreffende topsalarissen en de rol van de overheid en de banken tijdens de recente financiële crisis. Ondanks deze brede maatschappelijke aandacht voor deze thematiek is er verder echter relatief weinig bekend over deze ontwikkelingen in Nederland. In welke mate heeft het Angelsaksische model bijvoorbeeld voet aan de grond gekregen in Nederland? En is het terecht dat aan deze veranderingen zo vaak een negatieve invloed op de prestaties van Nederlandse ondernemingen wordt toegeschreven? En wie heeft er eigenlijk substantieel bijgedragen aan de verspreiding van deze alternatieve logica in de Nederlandse context?