Publikacja, wydana w Berlinie w 1719 roku autorstwa Jacoba Paula von Gundling (1673-1731) – niemieckiego historyka, nadwornego uczonego i błazna na dworze króla pruskiego Fryderyka Wilhelma I, prezydenta Pruskiej Akademii Nauk (Królewskiego Pruskiego Towarzystwa Nauk) etc. Treść dokumentu to rys biograficzny i zapis historii życia Wilhelma z Holandii zwanego Papieskim Królem (ok.1227-1256) – hrabiego Holandii i Zelandii (jako Wilhelm II), antykróla niemieckiego w latach 1247-1254 (w opozycji do Fryderyka II i Konrada IV), jedynego króla Niemiec w latach 1254 – 1256. Wilhelm z Holandii samodzielne rządy objął w 1239 roku. Wykazywał duże zdolności organizatorskie. W jego czasach w Holandii doszło do ożywienia gospodarczego i rozwoju miast. Po śmierci cesarza Fryderyka II w 1251 roku uzyskał wsparcie finansowe i uznanie tytułu królewskiego od papieża Innocentego IV. Powszechnego uznania doczekał się jednak dopiero po śmierci Konrada IV w 1254 roku. W 1255 roku stanął na czele Związku Reńskiego i zaczął prowadzić politykę uprzywilejowania miast Rzeszy. Wywołało to niezadowolenie ze strony stronnictwa papieskiego, które próbowało go zdetronizować. Zginął 28 stycznia 1256 roku w bitwie z Fryzami pod Alkmaarem. Dokument współoprawny z innymi drukami (klocek introligatorski), sygn. Pol.8.II.102-Pol.8.II.105.