Bouwprofessionals hebben altijd een oogje op de woningbouw in Nederland gehad. Zij wisten beter dan wie dan ook hoe het yolk zou moeten worden gehuisvest. Zij bekommerden zich om de industriele verworvenheden, die ervoor konden zorgen dat het mdividu meervrijheid zou krijgen. Zij duidden op voor bewoners vaak onbegrepen prestaties die de woning nu en op termijn iou moeten leveren. Zij plaatsten de woningbouw zwierig in de markt met modieuie verwijzingen naar omstandigheden die bulk ervan geven dat de bewoners ‘het gemaakt hebben’. Zij waren ervan overtuigd dat het vakgebied een prestigieuze plaats iou innemen, zodat het kon wedijveren met de ‘echte’ architectuur, die van de belangrijke bouwwerken. Natuurlijk begrijpt iedereen dat we niet allemaal zo kunnen wonen als de koningin of als de directeur van een multinational. maar de pro jectontwikkelaars en architecten van tegenwoordig hebben een antwoord dat zich in retro- of ‘leisure’-termen laat vertalen tot een geslaagd bestaan. Wij leven wat dat betreft in een verknipte tijd van haast en onbenul, waarin het streven naar succes wordt gevoed door de commercie die heeft ontdekt dat eenvoudige bewoners graag voor ‘Fantasy islands’ willen gaan. Teruggetrokken in hun enclaves zouden ze Jan Jans moeten lezen. Ik gebruik hem als ‘incentive’, omdat hij in zijn tijd al in opstand kwam tegen het dictaat van de grootmacht, het geld, de autoriteit en vooral tegen het resultaat waarop de gemeenschap werd getrakteerd.