W artykule analizowany jest wyrok w sprawie C-572/13 Hewlett-Packard Belgium SPRL przeciwko Reprobel SCRL w kontekście jego wpływu na polskie prawo autorskie. Wyrok ten rzutuje na poprawność implementacji Dyrektywy 2001/29/WE, stanowiąc że wydawcy nie są uprawnieni do otrzymywania wynagrodzenia z tytułu godziwej rekompensaty należnej podmiotom, które poniosły szkodę wyrządzoną wskutek używania urządzeń reprograficznych, ponieważ nie są oni wymienieni w kręgu beneficjentów tego uprawnienia (określonych w art. 2 wspomnianej Dyrektywy), oraz że nie ponoszą oni szkody z tytułu dozwolonego użytku w postaci wyjątku reprograficznego. Autorzy krytycznie odnoszą do wyżej prezentowanego stanowiska, podzielając zdanie Rzecznika Generalnego Pedro Cruz Vivalóna, zgodnie z którym dopuszczalna jest rekompensata na rzecz wydawcy o ile nie wypływa ona na uprawnienia twórców z tytułu godziwego wynagrodzenia. Wśród wyrażonych w sprawie opinii, poza ramami postępowania głos zabrało m.in. Europejskie Stowarzyszenie Prawa Autorskiego, według którego dopuszczalność rekompensaty dla wydawców uzależniana jest umieszczeniem mechanizmów indemnizacyjnych poza zakresem ustaw regulujących prawa autorskie oraz prawa pokrewne. Druga część artykułu skupia się na przedstawieniu procesu zakorzenienia w polskim prawie instytucji rekompensaty na rzecz wydawców z tytułu używania urządzeń reprograficznych, podkreślając rolę lobbingu ze strony Polskiej Izby Wydawców Prasy oraz brak kierowania się przez parlamentarzystów wymaganiami stawianymi przez Dyrektywę. W kwestii wpływu orzeczenia TSUE w omawianej sprawie na polski system prawa autorzy opowiadają się za przyznaniem tego typu orzeczeniom charakteru precedensów de facto, co pozostaje w zgodzie z doktryną acte éclairé. ; The following article is an analysis of a ruling in a court case C-572/13 Hewlett-Packard Belgium SPRL v. Reprobel SCRL in the context of how much impact it had on polish copyright law. This ruling impacts proper implementation of Directive 2001/29/WE, because it states that ...