Het park is de plaats bij uitstek waar verschillende sociale groepen de stedelijke ruimte delen. Daarom spelen parken een belangrijke rol in processen van sociale positionering. In deze paper onderzoeken we op welke manier parken in en om Antwerpen in het verleden een rol speelden als sociale condensator in de decennia voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog. Aan de hand van het plan van de Franse architect-stedenbouwkundige Henri Prost voor Antwerpen uit 1910 illustreren we hoe het park werd ingezet om een sociaal onderscheid te construeren tussen verschillende stadswijken. Dit sociaal onderscheid wordt tevens benadrukt in het discours van de Koninklijke Vereniging voor Natuur- en Stedenschoon (KVNS). Deze richtte in 1924 een tentoonstelling over de Antwerpse parken in. Meer specifiek gaan we in op de discussie tussen de KVNS en de Arbeiderstoeristenbond over de aanleg van een zwembad in het Boekenbergpark in 1936. De discussie tussen beide verenigingen was het gevolg van een verschuiving van het stadspark van plek voor burgerlijke flânerie naar een recreatieplek voor alle bevolkingsklassen. In de loop van het interbellum verschoof de aandacht van het stadspark naar het natuurpark buiten de stad. Zo voerde de KVNS in het interbellum een hevige strijd voor het behoud van de Kalmthoutse Heide als beschermd natuurpark. De opvatting van het park als plek van sociale positionering is echter ook op het natuurpark van toepassing. Aan de hand van publicaties van de KVNS, de Vlaamse Toeristenbond en de Arbeiderstoeristenbond onderzoeken we hoe het natuurpark wordt ingezet als condensator voor sociale conflicten, alsook als plek van sociale emancipatie.