Deze bijdrage focust op sociale ongelijkheid in België en de rol van het sociaal beleid. Ze heeft niet de pretentie volledig te zijn; belangrijke instrumenten en beleidsdomeinen blijven buiten beeld. Ik heb het over de rol van sociaal beleid, maar verwijs slechts oppervlakkig naar de rol van het fiscale beleid. Ik bespreek niet de gezondheidszorg, noch het onderwijs, alhoewel beide cruciaal zijn in een sociale toekomstvisie. De Belgische case illustreert een algemene vaststelling, waarmee ik begin: er zijn geen ‘ijzeren wetten’ die in alle landen onweerstaanbaar tot dezelfde ontwikkeling leiden. Als het gaat over ongelijkheid, moeten we simplismen vermijden, zowel inzake de maatstaven voor ongelijkheid, als inzake de verklaring voor ongelijkheid en de gevolgen ervan.