Abstract: Alleenstaande moeders vormen een zeer kwetsbare groep in onze samenleving en kampen met een verhoogd armoederisico. De reden daarvoor is tweeledig. Ten eerste hebben alleenstaande moeders per definitie maar een inkomen om rond te komen, terwijl in tijden waarin tweeverdienersschap de norm is een aanvullend inkomen vaak noodzakelijk is om financieel het hoofd boven water te houden. Daarnaast hebben zij het moeilijker om een inkomen te verwerven uit arbeid omdat zij geen partner hebben om op terug te vallen die (ten dele) de zorg voor de kinderen op zich kan nemen. Wanneer alleenstaande moeders niet tewerkgesteld zijn, wordt hun kwetsbaarheid nog pregnanter. Toch is het armoederisico van alleenstaande moeders niet in alle landen even groot. Deze landenverschillen zijn in hoofdzaak te herleiden tot verschillen in tewerkstelling en in sociale bescherming. Eerder onderzoek wees al uit dat vooral kinderbijslagen een efficiënt beleidsinstrument kunnen zijn om armoede te bestrijden, in het bijzonder bij alleenstaande moeders. In dit artikel bouwen we verder op dit inzicht en onderzoeken we in welke mate de financiële toelagen die specifiek gerelateerd zijn aan het hebben van kinderen, kortweg kinderbijslagen, het armoederisico van alleenstaande moeders kunnen verminderen. Hiertoe vergelijken we België met 14 Europese welvaartsstaten, en besteden we bijzondere aandacht aan het ontwerp van het beleid. De betrachting is om te ontrafelen welk kinderbijslagstelsel het meest efficiënt (doelmatig) is in het bestrijden van armoede bij alleenstaande moeders.