Op aandringen van collega's en familieleden schreef Anton Gerits zijn herinneringen op: een leven tussen de prachtigste boekbanden. Het schrijven was een feest: 'je bent op zo'n moment weer terug in de tijd.' Al maakt hij zich af en toe ook kwaad. 'Opdikkend papier. Wat is daar nou verkeerd aan?' Een gesprek over zijn drijfveren, met hier en daar een hartenkreet.