Het mag als ironie van de geschiedenis gelden dat de man die deze woorden in 1929 met extatische zelfverzekerdheid publiceerde, nu volledig in de vergetelheid is geraakt. Zijn publicaties zijn slechts met moeite te vinden en ook voor het verkrijgen van enig beeld op zijn leven moet men over flink wat wilskracht beschikken. Abraham van Stolk Czn. werd geboren in 1874 te Rotterdam en stierf daar ook, bijna tachtig jaar later (1951). Als telg van de bekende Van Stolk-dynastie was hij actief in de meelfabricage; een branche die hij zelfs een innovatie schonk door als eerste de zogenaamde vlakmaalderij via walsen in plaats van via molenstenen te bewerkstelligen. Maar Van Stolks hart lag elders: niet gestoord door een gebrek aan (wetenschappelijke) opleiding verdiepte hij zich in tal van onderwerpen, waarvan wijsbegeerte en (natuur)wetenschap wel de overkoepelende thema’s zijn. Vanuit zijn woonhuis aan de Hoflaan in het statige Rotterdamse Kralingen deed Van Stolk zijn gedachten uitgaan via een aantal boeken, boekjes en pamfletten die tussen 1918 en 1950 het licht zagen. Publicatie vond steevast plaats onder pseudoniem; zijn geboortestad en een woord uit Nietzsches Also sprach Zarathustra indachtig noemde hij zich ‘Een nar uit de stad van Erasmus’. Omdat hij tot 1938 meest in het Duits publiceerde (ja, voor sommig werk moet men zich zelfs door kordaat fractuurschrift heenworstelen) voerde hij in die periode meestal de naam ‘Ein Narr aus der Stadt des Erasmus’. De reden voor deze pseudonimiteit is onduidelijk. Gezien de explosiviteit van een aantal van zijn ideeën is het mogelijk dat Van Stolk zo zijn zakelijke belangen probeerde te beschermen. Het Van Stolk-archief (zie noot 2) is eerder van mening dat valse bescheidenheid hem tot de keus inspireerde. Maar er is ook een inhoudelijke reden denkbaar: gezien bovenstaand motto zou Van Stolk zich wèrkelijk genoodzaakt hebben kunnen zien zich te hullen in een Narrenjacke tot op het moment dat de mensheid klaar is voor zijn boodschap. Met de constatering dat Van Stolk ...