Self-avowedly influenced by the postmodernist critique of nineteenth-century ‘positivism’, Jesse Spohnholz's ambitious and multiple prize-winning 2017 The Convent of Wesel: The Event that Never was and the Invention of Tradition speaks at once to the political and institutional history of the Reformed churches of the Netherlands and northwestern Germany, to the role of archiving practices in shaping historical understanding, and to the nature of historical study. This review offers both an extended synopsis and a critique of the book. While recognizing its considerable achievement, it questions its framing of its findings about the Reformation era with reference to the ‘confessionalization’ debate, its reliance on a prefabricated narrative about archives as instruments of power and marginalization, and its mischaracterizations of post-Rankean historical practice and theory. Implications of the book’s findings for further research into the politics and personalities of the Reformation in the Low Countries are also suggested. ; Met zijn ambitieuze en prijswinnende boek The Convent of Wesel: The Event that Never was and the Invention of Tradition (Cambridge 2017) raakt Jesse Spohnholz, onder zelfverklaarde invloed van de postmodernistische kritiek op het negentiende-eeuwse ‘positivisme’, zowel aan de politieke en institutionele geschiedenis van gereformeerde kerken in Nederland en Noordwest-Duitsland, de rol van archivalische praktijken in het vormgeven van de historische interpretatie, en aan de aard van historisch onderzoek. Deze recensie bevat zowel een uitgebreide samenvatting van, als een kritiek op het boek. Terwijl de aanzienlijke verdiensten van het boek erkend worden, worden ook drie punten van kritiek besproken: de manier waarop de auteur zijn onderzoeksresultaten over de Reformatie presenteert en dit vooral in relatie tot het debat over confessionalisering, het vertrouwen van de auteur in een vooraf geconstrueerd narratief over het archief als machtsinstrument, en de verkeerde karakterisering van ...